Fizjoterapia

DIAGNOSTYKA FUNKCJONALNA – Badanie fizjoterapeutyczne.

To badanie ma na celu zaplanowanie terapii najlepiej dostosowanej do potrzeb pacjenta i zawiera następujące procedury:

WYWIAD
Pytamy o to co się stało, kiedy się stało i jakie było dotychczasowe leczenie oraz o cele jakie Pacjent chce osiągnąć w terapii?
Na tym etapie zapoznajemy się z dokumentacją medyczną jaką do tej pory zebrał pacjent, dlatego prosimy ze sobą przynieść wszystkie zdjęcia, płyty CD z badań obrazowych (MRI, KT, RTG, USG) oraz opisy i wypisy z innych placówek służby zdrowia. Jeżeli nie posiadacie Państwo postawionego rozpoznania przez lekarza specjalistę (ICD-10) to zgodnie z nową ustawą o zawodzie fizjoterapeuty w sytuacji w której nie ma wątpliwości co do przeciwskazań do terapii fizjoterapeuta z tytułem minimum magistra może zaplanować proces usprawniania. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości lub potrzeby wykonania dodatkowych badań zostaną Państwo przekazani do odpowiedniego lekarza specjalisty.

BADANIE PRZEDMIOTOWE – ocena jakości ruchu i postawy ciała.
W tym zasadniczym badaniu fizjoterapeutycznym oceniamy zakres, siłę, koordynację, płaszczyznę i płynność ruchu, oceniamy także symetrię i ewentualne trudności lub kompensację pojawiające się podczas aktywności. Oceniamy poziom bólu i jakość ruchu oraz czucie końcowe zakresu ruchu.

DIAGNOSTYKA RÓŻNICOWA
To badanie pozwala ocenić strukturę, która może być przyczyną dolegliwości bólowych i innych dysfunkcji np.: mięśnie, więzadła, ścięgna, powięź, układ nerwowy, oddechowy, krążenia i inne. Na tym etapie także mogą pojawić się wskazania do konsultacji lekarskiej.

TESTY, SKALE I POMIARY
Obowiązkowe testy, które odnoszą się do aktywności z życia codziennego.
Test/y dobieramy odpowiednio do problemu z jakim zgłosił się pacjent.
Alternatywne testy i pomiary na poziomie strukturalnym i funkcji ciała. Wykonywane jeśli w istotny sposób ich wyniki wpłyną na podjęcie decyzji terapeutycznych.

WNIOSKI
Na tym etapie dokładnie objaśniamy pacjentowi jego problem, co jest przyczyną i która struktura może zaburzać aktywność pacjenta.

PLAN TERAPII
Przedstawiamy pacjentowi poszczególne etapy, które należy uwzględnić w procesie terapii, aby osiągnąć postawione w wywiadzie cele.

IASTM (Instrument Assisted Soft Tissue Mobilization) to metoda pracy na tkankach miękkich z wykorzystaniem specjalistycznych narzędzi. IASTM wywodzi się z techniki Grastona, która w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku opatentowała technologię produkcji i wykorzystania specjalnych narzędzi ze stali chirurgicznej w terapii zaburzeń tkanki miękkiej.
Ta terapia jest przede wszystkim wykorzystywana w adhezji powięziowej oraz pracy na bliznach, ale może być także z powodzeniem stosowana u pacjentów ze wzmożonym napięciem mięśniowym, szczególnie sportowców u których w szybki sposób możemy rozluźnić napięte struktury (wykorzystując same ręce terapeuty proces ten będzie trwał zdecydowanie dłużej).
Proces leczenia w głównej mierze polega na stymulacji proliferacji fibroblastów oraz mechanicznym odkształcaniu tkanki.

Główne zastosowania IASTM to ograniczenia mięśniowo-powięziowe, choroby ścięgien(tendinopatie), blizny, uwięźnięcie nerwów.

Kinesiotaping to metoda, której twórcą jest Japończyk dr Kenzo Kase.
Metoda ta polega na przyklejeniu (aplikacji) na skórze specjalnego elastycznego plastra, którego cechy takie jak grubość, ciężar i rozciągliwość są zbliżone do właściwości ludzkiej skóry.
Plaster do kinesiotapingu jest wykonany z bawełny, co minimalizuje ryzyko wystąpienia odczynów alergicznych.

Główne cele Kinesiotapingu to:

1. Normalizacja napięcia mięśniowego:

• aplikację w celu zmniejszenia napięcia mięśniowego wykorzystujemy u pacjentów u których bezpośrednią lub pośrednią przyczyną występowania dolegliwości bólowych jest nadmierne napięcie tkanek miękkich takich jak mięśnie, ścięgna, więzadła czy powięź oraz u pacjentów u których diagnozujemy niewłaściwe napięcie mięśniowe, które zaburza prawidłową biomechanikę i na skutek przeciążeń może być przyczyną urazu,
• aplikację w celu zwiększenia napięcia mięśniowego stosujemy u pacjentów z porażeniem wiotkim w celu całodobowej stymulacji uszkodzonych struktur oraz podobnie jak przy wzmożonym napięciu w celu przywrócenia równowagi mięśniowej, której zaburzenie może być przyczyną wystąpienia urazu.

2. Poprawa mikrokrążenia.

Ta aplikacja jest głównie stosowana w celu pobudzenia naturalnych procesów samoleczenia. Dzięki zwiększeniu przestrzeni podskórnej poprawia się przepływ krwi i zmniejsza nacisk tkanek co wpływa na zmniejszenie stanu zapalnego (obrzęk) i ma bezpośredni wpływ na zmniejszenie dolegliwości bólowych. Obrzęk to jeden z objawów stanu zapalnego, który towarzyszy wszystkim urazom. Obrzęk zwiększa ciśnienie śródtkankowe co powoduje podrażnienie zakończeń nerwowych i jest jedną z przyczyn występowania bólu.

3. Aktywizacja układu limfatycznego.

Aplikacja limfatyczna stosowana jest głównie w celu zmniejszenia obrzęku i przyspieszeniu resorpcji krwiaków. W tym wypadku wykorzystujemy cechę sprężystości plastra, który po rozciągnięciu i naklejeniu na skórze stara się wrócić do pierwotnego kształtu stymulując przepływ limfy. Tę aplikację stosujemy głównie po urazach lub zabiegach operacyjnych we wczesnym okresie, kiedy zmniejszanie obrzęku jest jednym z priorytetów naszego oddziaływania terapeutycznego. Aplikacja limfatyczna często jest wykorzystywana u pacjentów którym usunięto węzły chłonne np.; mastektomia.

4. Wsparcie funkcji stawów.

Aplikacja funkcjonalna stosowana jest w celu poprawy utraconej, bądź osłabionej funkcji np.: opadająca stopa, opadająca dłoń, utrata funkcji w stawach spowodowana dolegliwościami bólowymi.

UWAGA !

Jeżeli mieli Państwo kiedykolwiek stosowany kinesiotaping i pojawił się odczyn alergiczny to prosimy to zgłosić terapeucie, który może przeprowadzić u Państwa bezpłatny test na uczulenie, na nasze plastry.
Nasze doświadczenia pokazują, że nie każdy plaster (producent), a szczególnie kolor plastra uczula (uczulenie powstaje od barwnika zastosowanego dla danego koloru), dlatego sugerujemy, aby jednoznacznie nie rezygnować z korzyści płynących ze stosowania kinesiotapingu, bo być może uda nam się znaleźć producenta i kolor plastra, który Państwa nie uczuli.

PNF (proprioceptive neuromuscular facilitation), czyli proprioceptywne torowanie nerwowo-mięśniowe to koncepcja powstała w 1946 roku w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa dr. Hermana Kabata i fizjoterapeutki Maggie Knott. Podstawowym celem koncepcji PNF jest przywrócenie utraconej funkcji. W tym celu wykorzystuje się specjalnie opracowane wzorce ruchowe, które uwzględniają ruchy naturalne, trójpłaszczyznowe, wykonywane w płaszczyznach skośnych (diagonalnych) z przekroczeniem osi ciała, zbliżone do ruchów wykonywanych w życiu codziennym. Złożoność wzorców umożliwia aktywizowanie jak największej liczby mięśni uczestniczących w danej aktywności.

Praca w koncepcji PNF rozpoczyna się od wyznaczenia wspólnie z pacjentem celów oraz wykonania testów funkcjonalnych umożliwiających ocenę postępów w terapii. Terapia podzielona jest na dwie części: pierwsza to praca nad strukturą, druga to praca nad funkcją i prowadzona zgodnie z fazami kontroli motorycznej (mobilność, stabilność, mobilność na stabilności, wytrzymałość, zręczność). Stymulacja pacjenta w terapii odbywa się z wykorzystaniem wielu różnorakich bodźców zewnętrznych takich jak dotyk, słuch, wzrok, niestabilne podłoże pobudzające czucie głębokie (propriocepcja). W tym celu stosuje się:

Najważniejsze zasady główne wykorzystywane w koncepcji PNF to:

PNF to koncepcja powstała z myślą o terapii pacjentów neurologicznych, jednakże jej uniwersalność i dynamiczny rozwój spowodował, że jest z powodzeniem stosowana u pacjentów ortopedycznych.

Metoda diagnostyczno-terapeutyczna stworzona przez nowozelandzkiego fizjoterapeutę Robina McKenzie. Na bazie doświadczeń własnych i dostępnej wiedzy Robin McKenzie stworzył skuteczną metodę terapii dolegliwości bólowych kręgosłupa. Metoda to opiera się na bardzo dokładnej diagnostyce z uwzględnieniem etiologii dolegliwości bólowych, która pozwala na indywidualne dobranie najwłaściwszej terapii.

Kluczem do sukcesu terapeutycznego jest tutaj wyuczenie odpowiednich strategii ruchowych, które zmniejszają ryzyko występowania dolegliwości bólowych, pozwolą na wykonywanie codziennych czynności bez bólu, a także redukują ryzyko pojawiania się epizodów bólowych w przyszłości. Terapeuta staje się tu mentorem, który pokazuje drogę, edukuje i wspomaga w osiągnięciu celu – życia bez bólu pleców. Ten sposób postepowania pozwala pacjentowi samodzielnie radzić sobie z bólem kręgosłupa poprzez odpowiednio dobraną i zindywidualizowaną autoterapię.

Nasi specjaliści będący terapeutami metody McKenziego:

Dr n.o zdr. Agnieszka Krawczyk-Wasielewska

Mgr Aleksander Krawczyński